✕
🕓Artykuł przeczytasz w 7 min 43 sek
Medycyna akademicka co raz mniej posługuje się kompleksową siecią informacyjną organizmu, która niekiedy wysyła rozpaczliwe sygnały. Często wręcz ignoruje to, co pacjent sugeruje opierając się na co raz to nowszych badaniach obrazowych. W wyniku tego zjawiska pacjent traci przekonanie, że ich samopoczucie, ich odczuwanie bólu jest mylące i nie pomaga w celu ustalenia diagnozy. Całkowicie inne podejście do tematu prezentował Stephen Typaldos- twórca metody FDM.
Typaldos zaczął pytać pacjentów z czym mają problem i pozwalał, by sami lokalizowali miejsca bólowe . Prosił ich również aby sugerowali co może zrobić aby im pomóc. Ku jego zaskoczeniu wielu pacjentów pokazywało swoje problemy w podobny sposób,co Typaldos usystematyzował. Jego hipoteza zakłada, że pacjenci dysponują podświadomą wiedzą na temat dolegliwości i odpowiednich metod postępowania jednak nie potrafią tego odpowiednio zdefiniować.
FDM jest modelem terapeutycznym pomagającym w zrozumieniu i wytłumaczeniu zaburzeń występującym w ciele ale też tłumaczącym sposób, w jaki techniki te funkcjonują.
Nie mają one jednak statusu „prawdy” w medycynie akademickiej. Prawdą zatem niech będzie jedynie jej skuteczność, którą odkrywa każdy pracujący tą metodą terapeuta.
Zdrowie powięzi są rozluźnione, mają uporządkowaną strukturę. Wspierają nasze ciało trzymając wszystkie narzady w swojej otoczce. Przenoszą siłę mięśni na poszczególne stawy, reagują w podczas gwałtownych ruchów, szybciej niż układ nerwowy.
Po przeanalizowaniu tysiący tkanek przez przez dr Roberta Schlaipa i jego współpracowników z Uniwersytetu ULM udowodniono, że tkanka ta twardnieje i slkeja się, włóknieje- powodując ból poprzez mechaniczne bądź chemiczne bodźce. Te koleganowe, włókniste tkanki powięzi rozrastają się i nadmienrnie usztywniony obszar i ogranicza ruchomość.
Podstawową hipotezą według tego modelu dystorsji powieziowej jest rozważanie subtelnych, proprioceptywnych i nocyceptywnych odczuwanych przez pacjenta. To pacjent właściwie decyduje, jaki przebieg będzie miała terapia. Diagnostyka w modelu FDM składa się z trzech filarów:
W definicja FDM jest modelem anatomicznym, w którym objawy kliniczne w połączeniu z mową ciała pacjenta umożliwiają diagnozę jednego lub kilku z sześciu zniekształceń układu powięziowego
W roku 1991 Stephen Typaldos D.O odkrył pierwszą dystorsję. Była to taśma spustowa (trigger band). Wspomniana uwaga z jaką podchodził przez lata obserwacji do pacjenta pozwoliła mu stworzyć łącznie sześć dystorsji, które w połaczeniu z objawami klinicznymi pozwalają określić jaki problem powięziowy ma pacjent.
Najbardziej fascynujące w tej metodzie są jednak rezultaty. Skuteczne leczenie niektórych zespołów bólowych z wykorzystaniem metody FDM takich jak zespół zamrożonego barku, chroniczne bóle odcinka szyjnego kręgosłupa czy skręcenie górnego stawu skokowego leczy się bardzo często jedną wizytą terapeutyczną.
Typaldos zauważył że pacjenci bardzo często opisują swoje dolegliwości jako ciągnący ból wskazując go na swoim ciele palcem wzdłóź określonej linii. Dystorsja ta prowadzi do skrócenia włókien powięziowych co prowadzi do ograniczenia zakresu ruchu danej części ciała. Im więcej taśm u pacjenta tym większe ograniczenia zakresu ruchu Zastosowanie odpowiedniej techniki polegającej na ucisku przez terapeutę rejenu zlokalizowanego dokładnie wzdłuż wskazanej przez pacjenta linii bólu, prowadzi do jej skorygowania. Taśmy spustowe powstają zazwyczaj wskutek uszkodzenia tkankowego.
Istnieją trzy rodzaje taśm spustowych ich leczenie się od siebie nieznacznie różni.
Nagromadzenie wapnia wzdłuż linii zniekształconej powięzi
Jest zaburzeniem występjącym w strefie przejściwoej między powięzią a kością. Przez przeciążenia ( błędne obciążenia) dochodzi do przebudowowy macierzy powięzi lub kości.
Organizm nie jest w stanie poradzić sobie z tą sytuacją i przywrócić tkance fizjologicznego stanu. Sytuajcę tę można porównać to zaiweszenia się komputera, żeby zaczął działać musi zostać wyłączony i włączony ponownie. Przy dystorsji kontiuniuum dochodzi do zawieszenia się zdolności fizjologicznych zdolności adaptacyjnych strefy przejściowej, co oprócz bólu prowadzi u pacj do zaburzeń sensorycznych.
Embriologicznie kości i powięź są tkanką powstałą z mezodermy i mają bardzo zbliżone właściwości. W obszarach gdzie wymagana jest większa stabilizacja znajduje się więcej wapniowego budulca. Tam gdzie wymagana jest elastyczność znajdują się wyspecjalizowane struktury kolagenowe. Jeśli zaś potrzebne jest generowanie siły, przeważają białkowe struktury kurczliwe.
Patrząc na organizm w ten sposób kość i powięź to jedno. Znajdują się one jednak w innym stanie agregacji. Lód to również woda, jednak poprzez inny stan skupienia rożni się od niej właściwościami.
W naszym ciela jako lód możemy traktować kość, jako rozdrobniony lod ( stały ale jednak bardziej elastyczny niż lód ) a powięź traktujemy jako wodę. Te trzy struktury zmieniają swoje stany skupienia zależnie od ilości przeciążeń jakie fundujemy danej strukturze.
Istnieją następujące postacie dystorsji kontiuum
Pacjent pokazuje czubkiem palsca wskazującego lub środkowego dokładnego miejsca odczuwania bólu. Wskazany punkty znajduje się najczęściejw okolicy stawu, ponieważ w tym miejscy zlokalizowana jest większość przyczepów mięśniowych i więzadeł.
Aby umożliwić maksymalne zakresy ruchów w stawch, okalający je układ powięziowy ułozony jest w postaci sprężyny. To zapobiega ścieraniu się stawów oraz służy jako bufor przed siłami oddziałującymi na torebkę stawową.
Istnieją dwa rodzaje dystorsji fałd
Do dystorsji typu ściśnięcia dochodzi najczęściej w skutek upadku, gdzie głowa kości (na przykład ramiennej) wbija się w panewkę stawu. Następuje wówczas do ściśnięcia rotacyjnego torebki stawowej, czemu towarzyszy ból przy próbie trakcji. Terapia tej dystorsji polega na manipulacjach kompresyjnych “odkręcających” niefizjologicznie pofałdowaną torebkę stawową.
Dystrosja typu rozciągnięcia następuje w wskutek gwałtownej, niekontrolowanej trakcji, w której dochodzi do nadmiernego rozciągnięcia torebki stawowej z ich jednoczesną rotacją. Gdy fałdy wracają do pozycji wyjściowej, dochodzi do zaburzeń ich złożenia. Rozciaganie fałd jest bezbolesne w przeciwnieństwie do ich ściskania.
Obie dystorsje prowokują ból oraz powdują ograniczenia ruchomości. Zdarza się, ze pacjentów urazowych, którzy nie mogą spać z powodu można wyleczyć poprzez manipulacjami FDM celowanymi w bolesny staw.
Mowa ciała najczęściej stosowana przy tej dystorsji to jednoczesne trzymanie i ugniatanie dłonią stawu lub trzymanie i poruszanie nim. MOłżiwe jest także pokazywanie kuli lub kilku punktów dookoła stawu. Przy dystorsji rozciągnięcia pacjenci próbują poddać się samodzielnej trakcji, przeciwnie w przypadku dystorsji ściśnięcia. Pacjent zawsze pokazuje dystorsjie fałd w sposób dynamiczny.
Przy przepuklinie punktu spustowego mamy do czynienia z wysunięciem (protruzją) tkanki leżącej głębiej przed pokrywającą ją warstwę powięziową. Zgodnie z metodą FDM, PPS niema nic wspólnego z poznanymi do tej pory punktami spustowymi.
Zazwyczaj powstaje ona na skutek podwyższonego ciśnienia środpiersiowego, które w połączeniu z ruchem prowadzącym do otworzenia warstwy powięziowej umożliwia wydostanie się głębszych struktur tkankowych na powierzchnię.
Przy powrocie do pozycji pierwotnej dochodzi do zaciśnięcia przepukliny bez możliwości jej powrotu. Stan ten prowadzi do bolesnego ograniczenia zakresu ruchu określonego obszaru ciała. Objawy pacjenta mogą być zróżnicowane, począwszy od ostrego lumbago, przez ból głowy, zaburzenia stawu skroniowo żuchwowego, drętwienia nocne aż po bolesne ograniczenia zakresu ruchu.
PPS przypomina kiełbasę pasztetową zapakowaną w folię. Jeśli w opakowaniu zrobimy nakłucie to poza małym otworkiem nic się nie dzieje.
Jeśli natomiast wywrzemy ciśnienie na któryś z końców, spowoduje uwypuklenie się części pasztetu. Mniej więcej tak można sobie wyobrazić wpływ kompresji na powstawanie przepukliny punktu spustowego.
Pacjent przyciska pewien odcinek ciała kilkoma palcami, w zależności od lokalizacji może również użyc kciuka lub pieści. Chwilami pacjent uzywa mocnego nacisku abysamemu doprowadzić do repozycji przepukliny.
Leczenie polega na ustaleniu lokalizacji PPS i należy ją mocno wcisnąć przez otwór powięziowy i z powrtorem na swoje miejsce. Ważny jest nacisk pod odpowiednim kątem aby trafić w tor powrotu przepukliny.
Przepukliny punktów spustowych dają rewelacyjne efekty w dolegliwościach bólowych kręgosłupa, kompleksu barkowego oraz głowy i karkku.
Jest to najbardziej skomplikowana dystorsja z pośród wszystkich sześciu. Jej cechą charakterystyczną jest ograniczenie ruchomości przy jednoczesnym braku dolegliwości bólowych. Fiksacja powstaje wskutek przesuwalności powierzchni powięziowe.
Aby zrozumieć czym jest fiksacja tektoniczna wyobraźmy sobie dwie płyty szklane położone jedna na drugiej. Jeżeli pomiędzy dwiema szybami znajdzie się coś śliskiego ( w ciele płyn międzykomórkowy) to obie płyty możemy bez problemu poruszyć względem siebie. W wyniku usztywnienia kończyny, bądź dużej, długotrwałej siły ucisku dochodzi do wyciśnięcia z przestrzeni międzykomórkowej cieczy lub przebudowach fibrynogenu znajdującego się w mazi stawowej w fibrynę, która „skleja” ze sobą warstwy powięziowe.
Utrata zdolności swobodnego przesuwania się względem siebie danych struktur prowadzi do tarcia między nimi a ograniczenie ruchomości stawu zmniejsza produkcję mazi stawowej, co skutkuje dalszą utratą ruchomości. Długo utrzymująca się fiksacja połączona z małą ilości mazi stawowej przyśpiesza degenerację chrząstki stawowej i szybsze starzenie się stawu.
Przy Fiksacji Tektonicznej jest bardzo zbliżona do mowy ciała, której pacjenci używają przy dystorsji fałd. Pacjent kładzie dłoń na staw/ powierzchnię powięziową i mocno ją przytrzymują. Podstawową zasadą w tej dystorsji jest fakt iż pacjenci nie odczuwają bólu ani w ruchach czynnych ani pasywnych
Leczenie polega na pozbyciu się sklejeń w powierzchniach powięziowych oraz zwiększyć produkcję mazi stawowej, dlatego może być to proces długotrwały a czas jest uzależniony od wielkości stawu. Jest to dystorsja, która toleruje ciepło.
Dystorsje cylindryczne to często występująca przypadłość, często mylona z zaburzeniami układu nerwowego. Objawami często są mrowienia, zaburzenia czucia temperatury, itp.
Do tej pory zakładano że dolegliwości te są wynikiem zwężania kanału rdzeniowego lub dyskopatii. Typaldos otworzył nowe perspektywy w zrozumieniu tej problematyki. Wiadomym jest że powięź wykazuje ścisły związek z nerwami i naczyniami krwionośnymi, szczególnie w odcinku podobojczykowym, gdzie blaszka powięziowa tworzy coś w rodzaju sitka, przez które przechodzą naczynia naczyniowo- nerwowe. Z związku z permanentnym napięciem tych rejonów, powięź kończyny górnej również może reagować napięciem pogarszając swobodny przepływ płynów. Dystorsja Cylindryczna powstaje wskutek „ whaczania się” w siebie spiralnych uzwojeń powięzi powierzchownej.
Częste dolegliwości dotyczące tego rodzaju powięzi to skurcze łydek, zespół ciaśni nadgarstka, mrowienie rąk w ciągu dnia.
Przy dystorsjach cylindrycznych jest bardzo różna i uzależniona od przebiegu oraz symptomów choroby. Najczęściej można zaobserwować głaskanie się dłonią po objętej części ciała. Zdarza się również ugniatanie, szczypanie lub poklepywanie.
FDM nie jest metodą dla wszystkich. Poprzez brak dokładnego, klasycznego wywiadu, można pominąć bardzo istotne objawy, które w późniejszym okresie mogą przynieść konsekwencję dla pacjentów. Jeśli chodzi o przeciwskazania to przedewszystkim miejscowe stany zapalne, otwarte rany, poparzenia. Biorąc pod uwagę te doleglwiości należy prowadzić terapie w sposób niezagrażający tym lokalnym rejonom.
W przypadku zaawansowanych osteoporoz należy bardzo ostroznie podchodzić do technik bezpośrednio kompresyjnych I bespośrednio trakcyjnych gdzie siły nacisku są osiowe. W terapii istotna jest również kolejność likwidowania poszczególnych dystorsji.
Nie podważalnym faktem Jest skuteczność tej metody, stąd uwielbienie osób, które pracują tym modelem terapeutycznym. Niestety brakuje dowodów naukowych, które popierałyby założenia Stephena Typaldosa. Ciężko jest jednak znaleźć powód, aby wierzyć innym- popartym dowodami naukowymi modelami pracy, skoro „zamrożony bark” traktowano ujęciu przykurczeniowym torebki stawowej oraz mięśni stabilizujących staw a metodą powięziową FDM takie problemy jesteśmy w stanie zlikwidować w czasie jedej sesji terapeutycznej. FDM oznacza w takim razie rewolucję w typowej akademickiej medycynie i całą uwagę kieruję w stronę układu powięziowego, nad którą stale prowadzi się liczne badania.
Wiele osób kojarzy masaż tylko z chwilami relaksu podczas jednak korzyści płynących z masażu jest znacznie więcej. Oto kilka najważniejszych z nich.
10 rzeczy, które warto sprawdzić przed wyborem rehabilitanta.
Spis treści:
| Rehabilitacja dorosłych 30 min | od 100zł |
| Rehabilitacja dorosłych 60 min | od 200zł |
Pomagamy pacjentom zapomnieć o bólu i problemach z poruszaniem się. Wspieramy w powrocie do sprawności po kontuzjach czy interwencjach chirurgicznych.
Dowiedz się więcej